Rızık Kaygısı

Bardaktan boşalırcasına yağan yağmurun ardından güneş açmış, gökkuşağı çıkmıştı. Oldum olası toprak kokusuna bayılırdı. Toprak kokusunun insanın nörolojisine iyi geldiğine inanırdı Aslı. Toprak kokusunu sevmeyen insan var mıdır diye düşündü hazırlanırken. Masanın üzerinde duran, dünkü misafirlerinden kalan poğaçaları çantasına koydu. Az kalsın unutuyordum diyerek tekrar mutfağa gitti ve kızı Vera’nın su matarasını aldı. Hızlıca dışarı çıkıp, ciğerlerini toprak kokusuyla doldurmak istiyordu. Ciğerlerine dolan toprak kokusuyla, kalbine de bir sakinlik doluyordu sanki.

 

Kızı Vera’yı bebek arabasına yerleştirdi ve evlerinin az ilerisindeki parka doğru yürüdü.

Kamelyalardan en az ıslanmış olanına bakındı. Çantadan çıkardığı bez ile bankı sildi ve derin bir iç çekişle oturdu. Etrafı seyre dalmıştı ki, Vera’nın mızırdanmasıyla irkildi. Çantasından bir poğaça çıkarıp eline verdi. Vera birkaç küçük parça ısırdı ve poğaçanın ucundan koparıp yere fırlattı .

 

Oturduğu banktan hızla kalkan Aslı;
“Ahh benim güzel kızım, nimet yere atılır mı” dedi, kırgın bir ses tonuyla.
Aslı daha hareket edemeden, bir güvercin gelip yerdeki poğaçayı yutmuştu. Garip bir şaşkınlıkla yerine oturmuştu Aslı.

• Güvercini oraya gönderen kimdi?

• Peki Vera’ya elindeki poğaçayı yere atmasını kim fısıldamıştı?

Güvercin, Vera’nın bebek arabasının önünden ayrılmıyordu. Aslı çantasından bir poğaça daha çıkardı, küçük küçük parçaladı ve güvercinin önüne doğru attı. Sonra bir güvercin daha geldi, bir güvercin daha ve beş güvercin olmuştu bir anda. Aslı atıyor, onlar yiyordu.

  

Vera poğaçayı yere atmasaydı, böyle bir şeyi hiç düşünmezdi Aslı.

Düşüncelere dalmışken, zihni küçükken annesine ağlayarak aldırdığı civcivlere gitti. Civcivlerini balkonda kutunun içinde büyütüyordu Aslı. Biraz büyüdüklerinde hava alsınlar diye gezdirmeye çıkarıyordu. Arkadaşlarıyla sohbete daldığı bir gün; mahallenin yaramaz kedisi Ponçik, civcivlerden birisini kapıp kaçmıştı. Bütün gün ağlamaktan harap etmişti kendisini. Akşam babası işten gelince:

“Ağlama prensesim, biliyorum şu an çok üzgünsün. Ama gerçek şu ki, civciv Ponçik’in rızkıymış. Kimse kimsenin rızkını yiyemez bu hayatta” demişti. 

 

O zaman anlayamadığı bu cümleyi, şu an iliklerine kadar hissediyordu. Misafirleri için hazırladığı poğaçada, güvercinlerin de rızkı varmış demek ki. İçine huzur dolduran garip bir his ile ayağa kalktı. Yağmurdan sonra oluşan su birikintisinden su içen serçeye takıldı gözü.

Bu ne müthiş bir dizayn diye itekledi Vera’nın arabasını. Yavaş ve düşünceli bir şekilde eve doğru ilerlerken; mahallenin çocuklarının sevinç çığlıkları dikkatini çekti. Aslı’nın oturduğu binanın bahçesinde, kocaman ve oldukça yaşlı bir çam ağacı vardı. Çocuklar ağacın dibindeki toprağı kazıyor ve solucan çıkarıyorlardı. Meğer sevinç çığlıkları onlar içinmiş. Çocuklar solucanlara sevinirken, Aslı’nın zihni iyice düşüncelere dalmıştı.

Bu ne müthiş bir dizayn dedi yine, solucanlara bakarken. “Toprağın altında ne yer ne içer bu hayvancağız” diye mırıldanmaya devam etti.
 
İnsanlardaki ekmek kavgası hayvanlarda da var mıydı acaba? 
Madem kimse kimsenin rızkını yiyemez, hırsız neden çalar?
 
Yıllar önce kimden duyduğunu anımsayamadığı bir söz geldi aklına. “Hırsız kendi rızkını çalar.”

Evet ne kadar da doğru bir cümleydi. Kimse rızkı olmayan bir şeyi yiyemez ya da yaşayamaz. Bu ne müthiş bir düzen ne insan üstü bir dizayn. Her yaratılanın rızkı ayrı ayrı düşünülmüş. Hiç kimse ya da hiçbir canlı es geçilmemiş. Toprağın altındakinden, okyanusun dibindekine kadar... Geçenlerde eşiyle birlikte, ‘Okyanusun Dibindeki Balıklar’ diye bir belgesel izlemişti. O gün de düşündürmüştü onu, bu kadar çok canlının olması.

• Zor olan bunca canlıyı yaratmak mı yoksa rızkını vermek mi?
• Rızkın bizzat bir sahibi olmasına rağmen, hiçbir canlının rızkı ayağına gelmiyor. Peki neden?
• Peki insanoğlunun bu kaygısı niye?

 

Vera’yı uyutup beşiğine yatırdı. Kendisine bir kahve yapıp balkona geçti. Demek ki; insanoğlunun yaptığı tek şey, rızkını kazanıyormuş gibi yapmakmış. Aslında rızka, bizzat kefil olan var.
 
Buradaki soru şu;
-Biz rızkına bizzat kefiliz, ama sen bunun ne kadar farkındasın? 
-Biz rızkına kefiliz, peki bu kaygın neden?

Kaygılarımızdan kurtulup, farkındalığımızı ispatlayan seçimler yapabilmek dileğiyle…
 

&

" Milyarlarca insan içinde, 

'bir' kişinin ne önemi olabilir ki?
Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun! "

 Yahya Hamurcu

Kim Kimdir Programı Nedir?

İlişkide Ustalık Programı Nedir?

Başarı Psikolojisi Programı Nedir?