EYVAH ÇOCUKLARIMIZ BÜYÜYOR
Seneler geçiyor…
Biz yaşlanırken çocuklarımız da
büyüyor gözümüzün önünde…
Bazen güzel bazen kötü anlar
kalıyor hatıralarda…
Ne çok hata yapmışız…
Yaşadıkça öğreniyor insan, geç ya
da erken…
Bazen zamanı geri alasım geliyor
sırf bu yüzden…
Biz pek çocuklarımızın hata
yapmalarına izin vermedik değil mi?
Yol gösterip kenardan
izlemişliğimiz vardır belki ama…
Daha mı çok olsaydı?
Onu bile yarım yamalak
yapmalarına müsaade etmedik hiç...
Hep tam olsun istedik…
Düşünmedik hiç tam
olamayacaklarını…
Sanki insan tam olabilirmiş gibi…
Şimdi Boyumuz Kadar Oldular…
Yine de hala, ya şikâyet ediyor ya da müdahale ediyoruz…
● “Banyoda çok kalıyorsun…
● Suyu çok harcıyorsun…
● Odanı toplamıyorsun…
● Ders çalışmıyorsun…
● Geç yatıyorsun…
● Böreği elinle yeme…
● Yemek öyle yenmez…
● Önce çorbanı iç…
● Ekmek öyle kesilmez…
● Bardağı düzgün tut, kırma…
● Montunu unutma…
● Ayakkabını düzgün bağla…”
Oysa denemeden, yapmadan nasıl
marifetli olacaklardı?
Birlikte oturup, konuşup,
hatalarımızdan ders çıkarmamız gerektiğini anlatabildik mi?
Neden yapmalıyız?
Nasıl daha iyi yapabiliriz diye
konuştuk mu hiç?
Sanki kafamızda inşa ettiğimiz
bir kalıp var ve onun içine tepiyoruz evlatlarımızı…
Hep olay anında, hararetle
birbirimize müdahale ettik…
Önce ya da sonra, sakince
konuşmadık…
O anda hangimizin duyguları aktif
olmuyor ki?
Bu yüzden çatışmıyor muyuz hep?
Sakince konuşmak yerine
tartışmayı öğreniyorlar…
Aslında her şeyi önce bizden
öğreniyorlar…
Konuştuğumuzdan daha çok,
davranışlarımızdan öğreniyorlar hem de, değil mi?
Biz çocuklarımızın kahramanı
olmaya çalışıyoruz belki de…
Kendi hayatlarının kahramanı
olsalar, daha mutlu olmazlar mı?
Biliyorum sen de çok istersin,
onlar ayakları üzerinde dursun,
Hatta başkalarının ihtiyacını
görüp, giderebilen olsunlar…
Biliyorum sen de istersin onlar
marifetli olsun, düşünceli olsun…
En nihayetinde insan
yetiştiriyoruz…
Peki insan nasıl yetiştirilir? …
:)
&
" Milyarlarca insan içinde,
'bir' kişinin ne önemi olabilir ki?
Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun! "
''Biz çocuklarımızın kahramanı olmaya çalışıyoruz belki de…Kendi hayatlarının kahramanı olsalar, daha mutlu olmazlar mı?'' Okuduğumdan beri takıldım kaldım burada. Çok düşündürücü...
YanıtlaSilKahraman anne babalar olmaya çalışmak yerine, kahraman evlatlar yetiştirebilmek...
SilEbeveynlerin çocuklarına gereksiz yere müdahale etmesi, hatta bunun da ötesinde çocuklarının yapması gereken işleri onların yerine tamamlamaları marifetsizleşmeye neden oluyor. Bu gerçeği gözler önüne seren bu güzel yazı için teşekkür ederim.
YanıtlaSilKendi hayatının kahramanı olacak cocuklar yetistirebilmek🤲🌸
YanıtlaSilİnsan çok garip bir canlı... İstekleri ile yaptıkları birbirine nasıl da böylesine zıt olabiliyor? Birgün bir yerde buluşmaları dileğiyle:)
YanıtlaSilDoğan büyüyor da biz büyütüyor muyuz yoksa yetiştiriyor muyuz? Düşündürücü olmuş... Elinize sağlık
YanıtlaSilBüyütmek ve yetiştirmek arasında ki farkı fark ettiren DÖ eğitimleri ile hayatımda çok şey değişti… aileler ayrı bir keyifli hale geldi :)
YanıtlaSilİnsan nasıl yetiştirilir? Bize verimiş bir rol var ve onu hakkıyla yerine getirmemiz bekleniyor.. el yordamı ile yapıyoruz çoğu zaman ne yazık ki…
YanıtlaSilHer sahneyi sahibine bırakmayı bilen ebeveynler olmak dileğiyle,
YanıtlaSilCok önemli bir detay gerçekten çocuklar sözlerimizden çok davranışlarımizi model alıyor... Kaleminize sağlık...
YanıtlaSilİnsan yetiştirmek istiyorsan kendi bedellerini ödemesine izin vermelisin destek olmalıyız. Bedelleri iyi niyetle biz ödediğimizde marifetlerini çocuklarımızın elinden alıyoruz. 🌺
YanıtlaSilAnne baba olmak ne zormuş. İnsan büyüyünce anlıyor.
YanıtlaSilKaleminize sağlık. Çok hayatın içinden olmuş...
YanıtlaSilBabaya mektup gibi olmuş… bir kalıbın içine tepiyoruz çocukları…düşünüdürücü bir yazı…emeğinize sağlık.
YanıtlaSil