Akıp Giden Zaman

Rüzgârın en çok yakıştığı mevsim sonunda gelmişti. Güneşin yakmadığı, soğuğun üşütmediği sonbaharda esen rüzgâr, sanki bütün ağaçların yüklerini hafifletmek için geliyordu. Ağaçlar da bunu bilircesine yapraklarını peyderpey boşluğa bırakırlardı. Doğada her şey kendi zamanını bilirdi ve günü gelince sanki bunu bekler gibi görevlerini yapmaya başlarlardı. 

“Ah, keşke hep sonbahar olsa…” diye içinden geçirdi Çiçek. 

Sahi hep sonbahar yaşasalar dünya nasıl bir yer olurdu? Yazın soğuk soğuk yediği o karpuzun yerini ne tutabilirdi ki? Hemen sonra vazgeçti bu isteğinden; dünya hep sonbahar olmamalıydı. 

Şimdi yapraklarını döken ağaçlar, havalar ısınınca yavaş yavaş yeni yapraklar çıkaracaklardı. İşte tam da o zaman limon ağaçlarının kokusu da her yeri sarmaya başlardı. İlkbahar geldi mi, dedesinin bahçesine gittikleri yol boyunca limon ağaçlarının kokusu da başlardı. Çiçek, o kokuyu içine çekercesine derin bir nefes aldı. Tam da bu sırada babasının aşağıdan “Hadi kızım çıkıyoruz, hazır mısın?” diye seslenmesiyle irkildi. 

“Tabi ki de hazır değilim” diye sessizce söylendi. Zaman nasıl da hızlı geçiyordu, bir haftadır ertelediği ödevinin günü gelmişti. Yarın yaparım, gece başlarım derken hiçbir şey yapamamıştı. Son geceye kalınca da yetişemeyeceğini anlayıp boş vermişti artık. Şimdi okula gidip hocadan ek süre istese bile önünde dağ gibi ödevler birikmişti. 

Dedesi Çiçek’e yapmayı sonraya bıraktığı her şeyin daha da artarak kendisine döndüğünü söylerdi hep. Ne kadar da doğru söylüyordu! Bazen ufacık bir şey ertesi güne kaldığında günlerce tezgâhta beklemiş bulaşıklar gibi gözde büyüyordu. 

Buğra Bey; genç yaşından beri aile işleriyle ilgileniyordu. Bu sebeple ailesiyle sık sık ilk başladıkları topraklara, köydeki meyve bahçesine giderlerdi. Çocukların küçük yaşlardan itibaren toprakla, doğayla iç içe olabilmeleri için çok uğraşmışlardı. Çiçek’in ismi de oradan geliyordu; bütün meyveler önce çiçek açardı, bu ailenin çiçeği de kızları olmuştu.

Çiçek her hafta ödevlerinden dolayı kendisini zora sokardı. Buğra Bey müdahale etmemeyi öğrenmişti artık, ne de olsa her şeyin bir zamanı vardı. Kızı da zamanla ertelemenin aslında ne kadar zarar veren bir şey olduğunu deneyimleyerek anlayacaktı. Kızı adına ne ödevlerini yapacaktı ne de gidip öğretmeniyle konuşacaktı. Yaptığı şeyin sorumluluğunu alarak öğrenmesi en güzeliydi.

Çiçek, okuldaki en sıkıcı günlerinden birini yaşıyordu çünkü çok düşük bir puan almıştı. Dalgın dalgın okulun bahçesindeki ağaçlara bakmaya başladı. Bir anda sanki üzülen kendisi değilmiş gibi gülümsemeye başladı. 

“Sahi ya! Her şeyin bir zamanı var be kızım. Nasıl ki ağaçlar yapraklarını yazın ortasında dökmüyorsa, limon çiçekleri kışın ortasında açmıyorsa görevlerin de bir zamanı var.”

Hiçbir çiçek bir günde açmaz, hiçbir meyve bir günde oluşmaz. Arılar tam zamanında tohumları getirir, çiçekler tam zamanında açar ve meyveler tam zamanında çıkarlar. Doğanın bir zamanı vardır ve hiçbir şey ertelenmez. 

İnsan bazen akıp giden zamanda takılır da kendisi de dalıp gider. Fakat zaman beklemez, beklemediği gibi yanında taşıdığı şeyleri büyütür. 

Zaman akıp gitmeden onun kıymetini bilerek yaşamanız dileğiyle…

&

" Milyarlarca insan içinde, 
'bir' kişinin ne önemi olabilir ki?
Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun! "

 Yahya Hamurcu