SAHNE

 SAHNE

 

Dünya sahnesinde herkese bir rol verilir. Kimi kendisi için oynar, kimi eşi için, kimi başkaları için...

Rolünü oynarken kimseye karışılmaz, iradesine müdahale edilmez. Sonradan “Ama bize karıştınız, yoksa biz bu rolü seçmeyecektik.” demesinler diye…

“Hadi ama, hadi! Doktora geç kalıyoruz.” dedi evin babası. Oysa ki kendisi henüz hazırlanıp kalkmamıştı. Evin diğer üyeleri ise uzun süredir hazır bir şekilde onu bekliyordu. Beklerken çocuklardan birinin tuvaleti gelmiş, diğeri de su içmeye gitmişti. Babalarının yeniden bağırması evin havasını bozmuş, herkesin morali düşmüştü.

İnsan, ne garip bir canlı… Hep kendini haklı sanıyor.

Telaşla herkesi kapının önünde topladı. Bir karmaşa içinde ayakkabılar giyildi, ev son kez kontrol edildi. Nihayet herkes asansördeydi.

Dışarıda hafif bir yağmur başlamıştı. Hızlı adımlarla arabaya geçtiler. Baba, aracı tam park yerinden çıkarıyordu ki bir anda frene bastı ve hızla dışarı fırladı. Anne ön koltukta ne olduğunu anlamaya çalışırken, arkada oturan oğlan da hemen arabadan indi. İkisi birden, ağzında bir güvercin yavrusu taşıyan kediyi kovalamaya başladı. Kedi güvercini bırakıp bir aracın altına kaçtı. İlginç olan, güvercinin de aynı arabanın altına girmiş olmasıydı.

Anne, bir dal parçası bulup güvercini oradan çıkarmaya çalıştı. Kedi ve güvercin, sanki aynı safta birleşmiş gibi senkronize bir şekilde aracın altında kaçışıyorlardı. Başta “zalim” gibi görünen kedi, bir anda “mazlum” bir hâle gelmişti. Çünkü artık kendisinden daha güçlü biri vardı sahnede.

Kadın derin düşüncelere daldı. Hayatın içinde insanlar da böyle değil miydi?

Her mazlumun bir zalimi, her zalimin de bir mazlumu vardı. Evde güçlü bir baba zaman zaman ailesine baskı kurabiliyor, zalimi oynayabiliyordu. İş yerinde güçlü olan biri diğerinin ayağını kaydırabiliyor, onu işinden edebiliyordu. Mesleğinde kıdemli olan, bu üstünlüğünü başkaları üzerinde bir güç aracı olarak kullanabiliyordu. Ya da zalim bir toplum, mazlum bir topluma zulmedebiliyordu; Filistin örneğinde olduğu gibi...

Her olayın iki yönü vardır: İyi ve kötü.

İnsan da bir rol seçer ve onu oynar. Bir baba iyi de olabilir, kötü de. Bir müdür, merhametli de olabilir zalim de… Hangi rolü oynayacağını seçmek insana bırakılmıştır. Sonrasında “Ama ben…” demesin diye…İnsan, asıl seyredenin önünde; her şeyi kaydeden gözcüler eşliğinde seçimlerini yapar, sahnesini oynar. 

Kimi sahneye kendini öylesine kaptırır ki, hiç inmeyecekmiş gibi hırsla oynar. Kimi de sahnede süreli kaldığını bilir ve rolünü bilinçle oynar.

Sahnenin tek hâkimi, her şeyi önceden anlatmıştı oysa ki. Senaryonun nasıl oynanacağını yazmıştı. Hatta örnek alınacak elçiler göndermiş, o senaryoyu rehber olarak yaşatmıştı. Ama insanların çoğu, senaryoyu doğaçlama oynamayı seçti. Belki kibrinden dolayı rehberi görmezden geldi. Çok azı, senaryonun ne yazdığını ve nasıl oynanması gerektiğini merak etti.

İyilerden yana tavır alanlar; bazen düşe kalka rollerini oynasalar da biliyorlardı ki yönetmen çok merhametliydi.

Güvercini kurtaran baba, gururla araca bindi. “Hastane civarında bir veteriner bakarım.” diye düşünerek yola çıktı. Kadın, usulca tebessüm etti… Senaryoyu eline aldı ve hastane yolunda okumaya başladı. Şimdi gücünü merhamet etmekten yana kullanan eşine kızmıyordu. Nihayetinde herkes sahnesini bir amaç için oynuyordu.

Rabb’imizin rızası için sahne alanlardan olmak dileğiyle…

&

" Milyarlarca insan içinde, 

'bir' kişinin ne önemi olabilir ki?
Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun! "

 Yahya Hamurcu

Kim Kimdir?

İlişkide Ustalık

Başarı Psikolojisi