Hayat Gibi

 

Yaz akşamlarının en keyifli geçtiği ağustosun son günleri… Bahçeden tüm mahalleye yayılan hanımeli ve fesleğen kokusunun rahatlatıcı etkisi olduğuna inanırdı. Mahallenin çocukları tüm haylazlığıyla mahalleyi bir başka şenlendiriyordu. Çocuk seslerine eklenen araba kornaları da yaz akşamlarının olmazsa olmazıydı… Buna kuşların cıvıltısı ve balkonlardan yükselen kahkahalar da eklenince etrafta tam bir şenlik havası. Çocuklarına seslenen annelerin birbirine karışan sesleri de unutmamalıydı tabii.

 

Zeynep böyle bir ağustos akşamında, acaba gidebilecek miyim diye düşünüyordu. Düşündükçe balkondaki sandalyede daha hızlı sallanıyordu, öne arkaya öne arkaya… Netleşmesi için iş yerinden gelecek haberi bekliyordu. Neyse ki sonunda izin talebi onaylandı ve sevinerek hazırlıklara başladı. Kahverengi şapkasını mutlaka almalıydı, bol bol yürüyeceklerdi ne de olsa. 

“Güneş yakmasın, yollar yormasın” diyerek güldü. Ne zor olmuştu, “Evvet işte gidiyorum” deyip hazırlanması. Oysaki sadece dört gün sürecek bir kamptı. Gidebileceğinin belli olması bir hayli zor olmuştu. Zor olduğuna göre ne bekliyordu acaba Zeynep’i adada. 

Küçüklüğünden beri her zaman bir doğa kampına gitmek istemişti. Yolda giderken o çocuksu heyecanı içinde hissetti. Oldum olası severdi, doğayla iç içe olmayı. Düşündükçe karnında kelebekler uçuyordu sanki. Uzun süren yolculuğun ardından, nihayet adaya vardı. Etrafını iyice süzüyor ve süzdükçe yüzü memnuniyetsiz oluyordu. Adayı hiç böyle düşünmemişti. Her yerin yemyeşil olması gerekmiyor muydu? “Ada sonuçta, bozkırda değiliz ki her yer sarı, kahverengi böyle.” diye mırıldandı.

 

Bir yandan incelemeye devam ediyordu. Kartpostallarda gördüğü, doğanın renklerle olan ahengini görmekti hayali… Denizin mavisi bambaşka bir mavi… Ağacın yeşili bambaşka bir yeşil… Ufukta yeşil ile mavinin buluşmasını izleyecekti… 

Ada hiç hayal ettiği gibi değildi. Manzara karşısında yabancı birinin tanıdık selamını almış gibi oldu. O sırada telefonuna gelen mesajla irkildi. 

 

-Lütfen kamp alanına kahvaltınızı yapmış olarak ve on bir den sonra geliniz. 

 

Saatine baktı ve “daha üç saat var” diye mırıldandı. “Hayret, normalde çok da erken gidemem bir yerlere” diyerek gülümsedi. Üç koca saat ne yapılırdı ki burada? Karnından gelen zil sesleriyle, ne yapacağını düşünmesine gerek kalmadı.  Çok acıkmıştı, kahvaltı yapmak için bir yer buldu. Adayı izlerken denizin kokusunu hissedebileceği küçük ama sevimli bir yerdi burası.

Masadan yansıyan, gölgesinden faydalandığı ağaca takıldı gözü. Sanki tüm mevsimler toplanmıştı tek bir ağaçta. Bir tarafı yemyeşil, bir tarafı sarı yapraklar... Hem kurumuş kırılıyor hem de büyümeye çabalayan ağaç dallarını besliyor. 

 

Rüzgârın etkisiyle doğal şeklini kaybetmiş bir ağaçtı bu. Ne ihtişamıyla göz dolduruyordu ne de kuruyan dallarıyla dikkat çekiyordu.Öylesine sıradan, belki de bakılmasa fark edilmeyecek. Ama Zeynep’i etkilemişti bir kere. Bu denli etkileneceği hiç aklına gelmezdi. 

Ağacı izlerken, tebessüm ettiğini fark etti biran.

 

Sonra “hayat gibi” sözleri döküldü dudaklarından. Tıpkı hayat gibi. 

 

Hayat da böyle değil miydi?

 

•Bir taraf çiçek açarken diğer taraf yaprak dökmüyor muydu?

 

•Bir taraf büyümeye çabalarken, diğer taraf kuruyup kırılmıyor muydu?

 

Hayat da böyle değil miydi?

 

•Birileri doğan bebeğine sevinirken, birileri kaybettiği annesinin acısını yaşamıyor muydu?

 

•Birileri terfi alırken, birileri işsiz kalmanın çaresizliğiyle mücadele etmiyor muydu?

 

Hayat da böyle değil miydi?

 

•Birilerinin kurtulmaya çalıştığı şeyler, birilerinin hayallerini süslemiyor muydu?

 

•Birileri sevdiği adam ile evlenmek için gün sayarken, birileri sevdiği adamı kaybetmenin acısı ile hayata tutunmaya çalışmıyor muydu?

 

Gerçekten de hayat gibiydi, gördüğü bu ağaç…

 

Zeynep sonra kendi hayatına döndü. Çok doğru dedi, tıpkı hayat gibi…

Acısıyla tatlısıyla, verdikleriyle aldıklarıyla, kazandıklarıyla kaybettikleriyle, ağladıklarıyla güldükleriyle…

Kamp alanına doğru giderken bir dize döküldü dilinden. Ne zaman, nerede dinlediğini hatırlayamadığı ama içinde bulunduğu duyguları anlatan bir dize.

 

“Yaprak döker bir yanımız, bir yanımız bahar bahçe…”

 

Şaşırdı kendisine, nerden aklına düşmüştü şimdi bu dizeler.

Şair ne kadar da güzel anlatmıştı. O da mı böyle bir manzaradan etkilenmişti acaba?

 

Amacımıza giden yolda, yaşam sevincimizi kaybetmeden iyi ve ümit var hayatlar yaşayabilmek dileğiyle…

&

" Milyarlarca insan içinde, 

'bir' kişinin ne önemi olabilir ki?
Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun! "

 Yahya Hamurcu

Kim Kimdir?

İlişkide Ustalık

Başarı Psikolojisi