TATİL TAŞLARI

Güneş ışınları akşam saatlerinde giderek kaybolur, etkisini kaybeder ve yerini akşama bırakıverir. Aynı güneş, sabahın ilk saatlerinde ise yeniden enerjisi ve parlaklığı ile beliriverir gökyüzünde… 

İşte yine güneşin masmavi bir denizin üzerine doğduğu, insanın içini aydınlatan sabahlardan biriydi o sabah. 

Kim sevmezdi ki böyle sabahları?

Hayran kalmamak nasıl mümkün olabilirdi böylesine güzel bir manzaraya?

Daha doğrusu böylesine güzel bir manzarayı yaratana…

Özge o sabah uzun uzun baktı denize, seyretti onu. Parlak bir fotoğraf karesi şeklinde kopyalayıp yapıştırıverdi bu güzelliği zihninin derinliklerine. 

Sonra, zihninin derinliklerinden denizin derinliklerine doğru atlayıverdi suya… 

Gökyüzü tüm maviliği ile üzerinde süzülüyorken Özge de minik dalgaların eşlik ettiği masmavi suyun içinde süzülüveriyordu sanki… Denizin tuzu gözlerini yaksa da dudağında acı bir tat bıraksa da doğadan gelen bu tuzluluk bile tatlı geldi ona. Bir boşlukta gibiydi denizin içinde, ağırlığını hissetmiyordu ama var olduğunu, yaşadığını hissediyordu. 

Gözleri, mavi rengin farklı tonlarını barındıran gökyüzü ve denizin arasında kamaşıyordu. Etrafında kimsenin olmamasının verdiği sessizlikte içi ürperiyor, suyun serinliği ile hafiften titriyordu. Buna rağmen içinde bulunduğu doğanın verdiği huzurdan dolayı kendini sıcacık hissediyordu. 

İmkân mı temas mı?

Uzun yıllar süren hasretin sonrasında böylesine bir vuslat öyle iyi gelmişti ki. İnsanın duyduğu özlem kadar kavuştuğundaki sevinci, kıymeti de artıyordu. 

Küçüklüğünden beri hep çok severdi denizi. Haziran gelir gelmez en yakın deniz kıyısına atardı kendini. Ama hayat telaşı, maddi ve manevi şartların olumsuzluğu derken uzun bir süre fırsat olmamıştı işte! O sebeple, çevresindekiler zaman doldurmak için faaliyet arama çabasındayken, Özge’nin tercihi başkaydı. 

Herkes sanki mutlu gözükmeye çalışıyordu. Zorunlu bir tebessümü yüzlerine yerleştirip, her şeyin tadına varmalıyız telaşında hareket ediyordu. Oysa Özge, fonda ‘şalalala, şalala in the morning’ şarkısı çalıyormuş gibi bir dinginlikte tebessüm ediyordu. Ona sunulan her küçük imkânın gerçekten onu mutlu etmeye yetecek bir sebep içerdiğinin farkındaydı! Küçük anlardaki mutluluğu hak edecek büyük emekler sarf edilmesi gerektiğini ise yıllar içinde öğrenmişti. 

“Hayatı kaçırıyoruz yahu, tüm yıl tatilde gibi yaşamalıyız…” 

“Hayat hep böyle olsa! Deniz, kum, güneş…”

Arkadaşlarından duyduğu bu cümlelerin gerçek olmadığı aşikardı. Tüm yaz aylarını tatilde geçirenlerden birebir görüyordu ki, 40 günde 4 günde alınabilecek keyfi alamıyorlardı.

“Hava çok sıcak!”

“Su çok soğuk!”

“Yemek çeşidi yine az!”

“Çok yedim ağırlık yaptı!”

“Brownie nasıl olmaz!”

“Şu çaylar da bir sıcak gelseydi!” 

İnsanlar şikâyet cümleleri kurarak, konforlarını artırmayı bekliyorlardı. Oysa konfor imkânı artırmakta değildi, imkânın kişiye temas etmesindeydi…

Hem öncesindeki yorgunluk değil miydi bize şu anda dinlendiğimizi hissettiren?

İnsan, başkalarının hep şimdi ne olduklarına, vardıkları noktalara bakmaya eğilimlidir. Mutlu veya mutsuz, iyi veya kötü, canlı veya cansız olup olmadığına bakar.

Peki mutluluğa, o iyiliğe, o canlılığa insan nasıl varır? 

O sonuca ulaştıran hangi sebepleri oluşturması gerekir?

Vardığı yer değil de oraya giden yolculuk nasıldır? 

Özge, o sabah sahilden topladığı tatil taşlarının keyfiyle döndü eve.  Denizin serin sıcaklığının ne büyük bir zenginlik olduğu düşüncesiyle yaşadığı anın tadını çıkarmanın mutluluğu vardı yüzünde.

&

" Milyarlarca insan içinde, 

'bir' kişinin ne önemi olabilir ki?
Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun! "

 Yahya Hamurcu

Kim Kimdir?

İlişkide Ustalık

Başarı Psikolojisi