PATRON KİM?

Oynarken çocukları izlemeyenimiz olmuş mudur?

Erkeklerin koşuşturduğu, bazen topa bazen de birbirlerine vurarak zaman geçirdikleri vahşi oyunlar… Bazen de kızların otoriteyi ele geçirip erkeklere baba rolü verdikleri bitmeyen evcilikler… Aynı senaryolar farklı detaylarla defalarca tekrar etse de bıkmadıkları oyunlar…

Kız çocukları konuşamazken bile yanlarından ayırmadıkları bebekleri vardır. Önceleri sadece uyuttukları, kendileri büyüdükçe yeni faaliyetler yaptırdıkları bebekleri… Gelen hediyelerle bazen bebek karakteri değişse de anne rolünün baki kaldığı oyunlar... 

Gel gelelim ‘’bebek’’ denen bu canlılar tahmin edilemez, şahsına münhasır varlıklardır. Çok hevesli olmayanlara çat kapı gelen misafir gibi, ‘’Eh madem herkes çok ısrarcı, bizim de bir bebeğimiz olsun’’ diyen gözleri yolda bırakabilirler. 

Her ay bir bekleyiş… “Tam ümitsizliğe kapılmanın eşiğindeyken, bebeğimiz nazı bırakıp aramıza katılacağını bildirmez mi? Nasıl bir heyecan, ne garip hisler?” “Ne yani, bedenimde atan bir kalp daha mı var? Benden bu dünyaya yeni biri mi gelecek?” … 

Hevesle kavuşacağı günü beklerken, cinsiyetini öğrenmek… Ona göre oda dekorasyonu, partiler, hediyeler… Alışverişin her türlü şekli…

Tabi değişen fiziksel görünüş ve hormonlar, uykusuz geceler derken artık ‘’Bu minik, dışarda büyümeye devam etmeli’’ dedirtir annesine… 

Ve ilk kavuşma anı… Anne için de bebek için de zorlu bir süreç başlamıştır. ‘’Uykusuz Her Gece’’ şarkısı meğer gerçekmiş!

İnsan başkalarından duyar, onların hayatlarında görür de ne hikmetse kendi başına da benzerlerinin geleceğini konduramaz. “Bize yemeğimizi verseler, bir de yatırıp pışpışlasalar mışıl mışıl uyur hiç sorun çıkartmazdık, değil mi? Keşke bebeğimiz de böyle düşünse… ama nerde? O el kadar canlının nasıl bir ciğeri, nasıl bir ses aralığı var öyle?” 

İnsan bebeği yöneteceğini sanır da doğunca fark eder ki, kendi patronunu doğurmuştur. Bunu da zaman içerisinde ispat eder. Öyle ki insan, yat dese yatar, kalk dese kalkar. Anne ve çevresindeki herkes kendini bebek patronu beslemeye adamıştır. Süt yapacağını düşündüğü yiyecekleri, ‘’Nasılsa emzirirken kilo tutmaz…’’ söylemleriyle tüketilmektedir. Zaten bu zorlu günlerde onlar da olmasa annelerin hali nice olur?

Süsü, hijyeni seven kadın… Bebeğiyle bu aktivitelere paydos etmiştir. Artık bebeğinin attığı top sesleri, bezini kirletmesi onun en büyük motivasyon kaynağıdır. Hele bir de kimse susturamazken, ‘’Verin bana’’ deyip ortalığı süt liman eden o heybeti yok mudur? Nasıl da özel hisseder insan kendini: ‘’Dünyada aramızda başka kimsede olmayan özel bir bağ var.’’

Bebek patron, içinden; ‘’Şu bizim eleman da saçı başı dağıttı çalışıp çabalamaktan… Az kucağında susayım da kayışı koparmasın. Bu devirde fedakâr çalışan bulmak zor...’’ mu diyordur? ‘’En iyisi önümüzdeki aylar konuşmaya başlayınca ilk buna anne diyeyim; vallahi hak etti…’’ mi diyordur? ‘’Baba kişisini de çok ihmal etmemek lazım. Ne de olsa değirmenin suyu oradan geliyor…’’ mu demektedir bilinmez. Ama artık annesi hangi ağlamanın ne manaya geldiğini çözmüştür.

Aylar sonra uyanınca annesini tanıyıp, gülücükler saçan bir patronumuz vardır. Artık sadece ağlamasıyla kurbanlarını etkisiz hale getirmez. Onun cazibesine kapılan insanlar, gülüşü için var güçleriyle uğraşırlar. Üstelik kendi rızalarıyla…

Kendi küçücük ama gücü kocaman patron bebek…

İnsan gücü tanımlamakta bazen yanılır. Bedensel olarak kaslı olmayı güç zannedebilir. Oysa bedensel çoğu gücün yaptıramadığını insana ilişkideki gücü yaptırabilir. O nedenle insanın ilişkilerde güçlü olması gerekir. 

&

" Milyarlarca insan içinde, 

'bir' kişinin ne önemi olabilir ki?
Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun! "

 Yahya Hamurcu

Kim Kimdir?

İlişkide Ustalık

Başarı Psikolojisi