Doğru An

Güneşin akşama doğru kırılan ışıkları, odasına girmeye başlamıştı. Bu odayı seçerken güneşin böyle güzel izleneceğinden habersizdi oysaki. Eşyalarının değişen gölgelerini izlemek ona garip bir haz veriyordu. “İşte şimdi okuyabilirim” diye düşündü keyifle, kahvesini yudumlarken. Kahvesini içtiği mor kupayı da motive olabilmek için almıştı. Kırmızı kalemini, deri kapaklı defterini ve hatta masa lambasını bile yazma isteği artsın diye almıştı. Aldığı şeyler ona bir anlık destek oluyordu ama etkileri hemen geçiyordu. Yazma isteğini uzun süreli nasıl koruyabilirdi ki?

Günler hatta aylardır bir arpa boyu yol gidememişti. Okunacak yüzlerce sayfa birikmişti bir anda. Tabii bir de yazılması gereken yeni bir roman vardı önünde. 

Tarihi kurgu romanları yazıyordu Eylül. Ünlü yazar, araştırmacı, tarihçi ve dahası… 

Okurlarının taktığı hitap kelimelerinden sadece bazılarıydı.

Bir bilseler ki Eylül, günlerdir o doğru anı yakalayamıyordu. 

Gün içerisinde yapması gereken o kadar çok şey vardı ki... Hep gelecek haftaya günlerini planlıyordu. “Şu yoğun hafta bir bitsin adam akıllı oturup bitireyim.” 

Yorgunluğumu atayım, kendime geleyim halledeyim… Odaklanabileceğim bir zaman ayırmam lazım o yüzden şimdi değil.”

İşte bu bahanelerle tam üç ay geçmişti. Dile kolay üç ay, ve hiç bitmeyen daha nice üç aylar… Ve biliyor musunuz o doğru an hiç gelmedi. 

Bir türlü geçmedi o hafta. Ne yazık ki artan yorgunluğu da hediyesi oldu.  

Uygun bir zaman dilimi hiç yaşanmadı. Çünkü doğru an bekledikçe gelen bir şey değildi. O yorgunluğun ve yoğunluğun içinde bir şeyler üretmekle olurdu doğru an.

İlk romanında “Hayat anlardan ibarettir” demişti. Çok da tutmuştu bu cümle o zamanlar. Sosyal medyada her yerde alıntılar yapıldı. Bu sözü beğenen herkes kendi an’ının bekçisi oldu bir anda. Çalıştıkları bir anın fotoğrafını çekip üstüne bu sözü yazdılar. Sonra da aynı insanlar dağılıp gittiler birer birer. Sahi ne oldu o anlara? Kıymeti bilindi mi gerçekten?

“Her an başka bir anın habercisidir” diye devam etmişti. Demek ki an dediğimiz şey zincirle bağlıydı yarınlara. Eylül son zamanlarda hep o doğru anı yakalayabilmek için uğraşıyordu. Ama sanki uğraştıkça daha da uzaklaşıyordu o doğru an.

Hayatı akıp gidiyordu ama geriye dönmek de mümkün değildi. “Böylesine havalı cümleler kuran birinin hayatı hiç zor olabilir miydi?” diye düşündü Eylül.  “Olurdu elbet, mum dibine ışık vermez” demişler sonuçta diye kendini haklı çıkarmaya çalıştı düşüncelerinde. Bu söze sığınacağı hiç aklına gelmezdi. 

Bir yandan da düşünmeden edemedi: “Bu cümleleri yazarken hayatım nasıldı acaba?” diye daldı geçmişe.

Yaşanılan her an geçmişin raflarında kendisine bir yer bulurdu. İnsan, aldığı bir kokuyla bir anda geçmişe gidebilirdi. Geçenlerde otobüse yetişmek için koştururken, önündeki delikanlıdan gelen parfüm kokusu gibi. Bir an burnunun direği sızlamıştı. Lisedeki sıra arkadaşının kokusuydu bu. “Hey gidi yıllar hey…” dedi kendi kendine. Ne kadar uzun zaman olmuştu, Buğra ile görüşmeyeli. Ne durumdaydı acaba ne yapar, ne ederdi? Sahi hayatta mıydı Buğra. Ne de olsa görüşmeyeli epey zaman olmuştu.

Ya da daha önce üzgünken geçtiği bir sokak bir daha aynı olamazdı. Çünkü geçmiş her şeyi içinde saklardı. Geçirdiğimiz her an saklanmaya değerdi elbet. 

Gelecek neydi peki? Herkesin üzerine hayaller, planlar, programlar kurduğu o beklenen günler… Umut etmenin en güzel hali yarınlarımızı düşünmekti. 

İşte şimdi okuyabilirim dediği zaman yine geçmişti, düşünerek. Ama şunu fark etmişti Eylül; doğru an, “Evvet şimdi buldum!” diyebileceğimiz bir yer değildi. Hayatın akışında yolda giderken karşımıza çıkanlara verdiğimiz tepkilerdi. 

Hani insan mutluluğu hep yolun sonunda hayal eder ya veya mutlu olmak için kendisini o sonuca şartlandırır ya… 

Peki ya yolun sonuna varana kadar geçen zaman. 

O sonuca ulaşmak için verdiğimiz mücadelemiz, ortaya koyduğumuz çabamız. 

Bunların hangisini görmezden gelebiliriz ki? 

Ya da bunlardan hangisi gerçekten en az alacağımız sonuç kadar mutlu olmayı hak etmiyor? Belki de insanoğluna verilen en kıymetli hazine zaman. Anlardan ibaret olan zaman. Doğru an diye beklerken, birde bakmışız ki anlarımız ziyan olmuş. 

• Mesele yolculuğu yaparken keyif almak, yolculuğun sonunda değil.
• Sınavlara hazırlanırken keyif almalıyım, sınavın sonuncundan değil. 
• Hayalini kurduğum makama ulaşmak için yaptıklarımdan keyif almalıyım, o makamdan değil.
• Hayalini kurduğum o arabayı almak için dişimden tırnağımdan artırıp biriktirdiklerimle mutlu olmalıyım, o arabayı aldığım için değil.

Neden mi? Çünkü sebebinden keyif almadığın bir şeyin sonucundan mutlu olamazsın, diyor hayat. Kontrolümüzde olan şey, bir yere varmak için veya bir şeyi yapmak için ortaya koyduklarımız. Azı azımsamadan karıncanın ağzındaki su misali azimle hayata karşı tarafımızı belli etmek. 

Peki nasıl mı?

Çabalarımızla…

Mücadelemizle…

Bizi yolda tutan azmimizle…

An’a verdiğimiz değerle…

Elbette bazen hızlanarak, bazen yavaşlayarak… Ama her anın kıymetini bilerek ve her anın hakkını vererek…

Anın hakkını verenlerden ve keyifle yaşayanlardan olabilmek dileğiyle…

&

Milyarlarca insan içinde, 

'bir' kişinin ne önemi olabilir ki?
Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun! 

 Yahya Hamurcu

Kim Kimdir?

İlişkide Ustalık

Başarı Psikolojisi

Deneyimsel Tasarım Öğretisi ve Amaç