Kıymetsiz

Horoz sesi ile fırladı yataktan. Karanlığa aldırmadan, uykulu gözlerle usul usul avludan dış kapıya yürüdü. Daha güneş yeni doğuyordu, ses çıkarıp kimseyi uyandırmak istemedi. Dış kapıyı olabildiğince dikkatle açmaya çalıştı ama ne mümkün… Belki 50 yıllık demir kapı gıcırdayarak sanki ev halkına "Gün aydı, artık uyanın!" diyordu. 

Kapı gıcırtısına uyanan annesi seslendi;

-Tahsin, uyandın mı oğlum?

-Evet anne, hayırlı sabahlar.

Tahsin’in bu telaşı gün doğumuna yetişmek içindi. Demir kapı büyük bir gürültüyle açıldı. Artık uyanmayan kalmadı herhalde diye “Eyvah!” dercesine dudağını ısırdı. Kapının önünde duran yamalı terlikleri ayağına taktı. Yırtılmıştı ama köy yerinde yırtılan hemen atılmazdı. İnsanlar burada elindekinin kıymetini bilirdi. Annesi, terliğin üstünden kalın bir iple bağlayıp yamamıştı.

Çok severdi Tahsin bu terliği. Babası bir Ramazan Bayramı'nın arefesinde hediye olarak almıştı. Ramazan orucunu tam tutmasının ödülüydü.

Ne neye değer?

Bahçedeki çeşmenin musluğunu açtı ve elini yüzünü yıkadı. Su buz gibiydi ama değerdi. Gün doğumunu izleyecekti sonuçta. Çeşmenin yanında duran meyve kasasını aldı eline, evin arka tarafına doğru yürüdü. Ve evet işte tam zamanında yetişmişti! 

Günün ilk ışıkları dağların arkasından doğmaya başlarken, kuşlar da cıvıl cıvıl öterek gökyüzünde gösteri yapıyordu. Hemen kasayı koydu yere, üzerine oturdu ve başladı seyretmeye bu güzel ânı. 

Kuşlar nasıl da güneşle anlaşmış gibi, her gün aynı anda gösteriye başlıyordu? Horoz her gün nasıl aynı zamanlamayla ötüyordu? Hem kuşlar iki sefer yapıyorlardı gösteriyi. Birincisi güneş dağların ardından ilk kez kendini azıcık gösterdiğinde. Diğeri ise tamamıyla ortaya çıktığında. Ve birisi bile sürüden ayrılmadan hepsi aynı anda aynı yere yönelerek... Nasıl muntazam bir görüntüydü bu...

Yokluk nedir? Varlık nedir?

Yakında şehre taşınmaları gerekecekti, artık bunu seyretmek zor olacak diye iç geçirdi. Amcaoğlundan biliyordu şehir hayatı böyle değildi. Onlar şehre ilk taşınınca amcaoğlu okula giderken kemeri olmadığı için pantolonuna ip geçirip gitmişti de ne alay etmişlerdi arkadaşları. Yokluk nedir bilmemek böyle bir şeydi. Halbuki o yokluğun içerisinde en büyük varlığa sahipti Tahsin. Bu manzaraya kaç kişi şahit oluyordu ki. 

Okulda öğretmenin hediye ettiği cetveli ilk günden kıranlar vardı dediydi amcaoğlu. Zaten çoğu da almamış, sıranın altında bırakıp gitmişti evine. Halbuki Tahsin köyde odunları keserek kendi cetvelini yaparken elini yaralamıştı. İnsan bunun kıymetini nasıl bilmez diye düşüncelere daldı. 

Aklına bir şarkı sözü geldi, acı bir tebessüm etti. “O, bunun için yazılmamıştır ya!” dedi şaşkın bi ifadeyle;

At gitsin at gitsin

Eskimişse at gitsin

At gitsin at gitsin

Yaramazsa at gitsin…

Deneyimsel Öğreti der ki; insan bir şeye emek verdikçe o şey, onun için kıymetli olur. Hazır gelen, kişinin emek vermeden elde ettiği şeyler ise onun için kıymetsiz olur. Kıymet vermediğinden vazgeçmek ise çok kolaydır. 

Peki biz neye bedel ödüyoruz? 

Neye kıymet veriyoruz? 

Nelerden vazgeçiyoruz?

&

" Milyarlarca insan içinde, 

'bir' kişinin ne önemi olabilir ki?
Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun! "

 Yahya Hamurcu

Kim Kimdir?

İlişkide Ustalık

Başarı Psikolojisi