Buluşma

“Gel tanışalım! Gel bakalım, sıkıntın nedir? Cevaplayamadığın sorularının cevabı belki bendedir.” Adamın gözlerine merhametle bakarak seslendi Bilge. Adam ise biraz korkak, biraz çekingen bir şekilde yanaştı. Ne diyeceğini, derdinin ne olduğunu kendisi de bilmiyordu. Her yanı sağa sola çarpmaktan yara bere içindeydi. 

Neyi aramıştı onca zamandır? Ne için bu kadar yaralanmış, neyi umut ederek bu kadar yıpranmıştı? “Onca anlam yüklediklerim kocaman bir hiçe dönüştü!” diye geçirdi içinden. Neye ulaşmaya çalıştıysa, elini neye attıysa anlamını yitirmişti. Tıpkı bir toz gibi elinden dağılıp gitmişti. Hevesle başladığı her şey, kavuştuğunda anlamını kaybetmişti. Başka bir şey arıyordu. Adını koyamadığı, belki de bilmediği bir şey. İnsan bilmediğini nasıl arardı? Hayatı boyunca hissettiği o boşluk duygusunu nasıl anlatabilirdi? Nereden başlamalıydı anlatmaya?

Tüm bunları düşünürken içini hüzün kapladı. Şaşkın, ürkek, ne yapacağını bilmez bir hali vardı. Bilge adamın haline merhametle baktı. Söze bir yerden başlamak gerek diye düşündü. 

“En zoru başlamaktır.” dedi sakince. Adam başını iyice önüne doğru eğdi. Bilgenin söyledikleri karşısında, sanki içini okuyormuş gibi hissetti. Bu güven verirken, bir yandan onu daha da korkuttu. Kaçmak istedi ama içine yayılan o huzur, kaçmasına engel oldu. “Nelere cesaret ettin…” diye içinden geçirdi. “Şimdi seni bu kadar korkutan şey ne?” Ama içinde kendini sıkan, bunaltan, ona engel olmaya çalışan o hisle nasıl mücadele edeceğini bilmiyordu. Dermanı olsa, belki de kalkıp gidecekti. Fakat oturduğu yerde öylece kalakaldı. 

Bilge, onun hafif hareketlenmesini anladı. “Gitme!” diye usul usul seslendi. “İyi olan her şeyin başı zordur. Sabret ve umut et. Senin gibi çok adamla karşılaştım. Kimisi cesaret edip kaldı, kimisi alay etti, kimisi yanındakine uyup da gelmişti yine yanındakilere uyarak gitti. Kal!” dedi. “Sabret ve umut et. Ben senin yanındayım. Seni desteklemeye hazırım. Sen de kendi yanında kal. Bildiklerimi sana anlatacağım. Düşecek olursan tutacağım, ilerlemek istersen ilerlemen için her şeyi yapacağım.”

Adam duydukları karşısında inanmakta zorlandı. Bu söylediklerini nasıl yapabilir diye düşündü. Şimdiye kadar neleri neleri başarmıştı da yine de eksik kalmıştı. Neleri kazanmıştı hayatı boyunca ama kendisini başarılı hissedememişti. Neleri arzulamış ama mutlu olamamıştı. Şimdi, onun yapamadığı neyi ona sunabilirdi ki? Doğrulmak için hamle yaptı. Bilge hiçbir şey söylemedi. Suskunluğu, onun kendisine kötülük ettiğini anlamasına yetti. Eğer giderse büsbütün kaybedebileceğini o an fark etti. Ve tekrar oturup kalmaya karar verdi. “En azından dinleyebilirim.” dedi. “İstemezsem, anlaşamazsam yine giderim.” diye düşündü.  

Bilge onu çok iyi anlıyordu… 

Önce biraz rahatlattı ve samimi birkaç öykü anlattı. Genelde ilk seanslarında danışanlarında bu tip davranışlar oluyordu. Hem kalmak hem gitmek istiyorlardı. Ama sonra duydukları gerçek karşısında kalma istekleri artıyordu. Adamda orada kalmayı tercih etti. Danışmak için girdiği o kapı sonrasında hayatını değiştirdi. Oysa ne umutsuzlukla ne hayal kırıklıklarıyla gelmişti. Şimdi ise çok farklı düşünüyordu. Zaman içinde bazı hatalarıyla da yüzleşti. Hayatı boyunca hep sonuçlara odaklanmış ve sonuç isteği fazla olmuştu. İyi sonuç başarılı sonuç istemişti. Fakat bunlar ancak iyi sebep oluşturana verilirdi. Adamda, o sonuca götürecek sebeplere odaklanmayı öğrendi. Sebepleri oluşturdukça sebeplerden keyif almaya başladı. Sonuçla ilgili istekleri azaldı, takıntıları azaldı. Kendini öylesine özgür öylesine rahat hissediyordu. 

Değişmez dediğin şeyler değişir…

Geçmez dediğin yaralar geçer...

Olmaz dediğin şeyin olduğuna şahit olur insan…

Öyleyse…

Oldurtmak için uğraşma!

O sonuca varmak için hırs yapma!

Azmet, gayret et, çalışmaya devam et… 

Ortaya koyduğun güzel sebeplerle…

Yüzünde gülücükle☺

&

" Milyarlarca insan içinde, 

'bir' kişinin ne önemi olabilir ki?
Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun! "

 Yahya Hamurcu

Kim Kimdir?

İlişkide Ustalık

Başarı Psikolojisi