YEŞİL ELMA
Sabahları uyandığında kendini ağır, bitkin, uykulu hissediyordu. Kafası yastıkla bir bütün olmuşçasına saatlerce uyumasına rağmen sanki yeni kavuşmuş sevgililer gibi yastıkla büyük bir aşk yaşıyor, ondan ayrılamıyordu.
“Yeni güne uyanmak nasıl bu kadar zor olabilir ki!” gibi sitem cümleleri…
“Hadi kalk, yüzünü yıkayınca bu his gidecek!” gibi motivasyon cümleleri…
“İki dakikadan bir şey olmaz, uyu!” gibi vicdan rahatlatma cümleleri…
“Kaç yıldır hep saatinde gittin işe bugün de senin günün olsun.” gibi teselli cümleleri…
Sabah sabah zihninde bir kitap dolusu diyalog kuruyordu. En nihayetinde yataktan sürünerek kalksa da günün devamı da ayakta sürünerek geçiyor gibiydi. Performansının altında bir yaşam sürdüğünün o da farkındaydı. Gerekli tetkikleri de yaptırmıştı, gayet sağlıklıydı. Ne yapmalıydı?
Yakın arkadaşı Meltem ona “Beslenmene dikkat etmelisin!” diye ara ara uyarıyordu. Ama Sinem’ in beslenmeye dikkat etme süreci hiç ama hiç işine gelmediği için her seferinde duymazdan geliyordu. Acaba artık bir kulak mı vermeliydi?
Atıştırmalık, abur cubur diye tabir ettiğimiz ürünler Sinem’ in vazgeçilmeziydi. Bunları tüketmek için de aç olmasına da gerek yoktu. Akşam yatmadan önce atıştırır, gün içinde yemek saatlerinde atıştırır, öğünleri atlardı. Meltem şeker yemiyor, unlu gıdaları tüketmiyor, yemek saatlerine özen gösteriyor, kahvaltıdan sonra yeşil elma yiyordu mesela!
Sinem’ in kırmızı çizgisi; kahvaltı ve akşam yemeği sonrası o öğünü tatlı ile taçlandırmaktı. Profiterol elmastan bir taç ise yeşil elma olsa olsa hasır ipten örülmüş bir taç olabilirdi...
Meltem bu beslenme stilini yıllardır uyguluyordu. O da böyle başlamamıştı, zamanla buraya varmıştı. Sinem ilk adım olarak paket ürünleri hayatından çıkarmaya niyet etti. “Ne kadar zor olabilir ki!” gibi havalı cümleler kurmamaya özen gösteriyordu. Zor olacaktı, tahmin edebiliyordu.
İlk günler kendi iradesi ile mücadeleler ağır basarken ilerleyen günlerde “Bunu da yemiyorsun, çubuk kraker de mi?” “2 tane bisküvi ne olacak ki!” “Taa İsviçre’ den çikolata getirdim ama!” “Bu kadar da katı olmaya gerek var mı, arada bozabilirsin!” gibi yorumları içeren dış baskılarla mücadele etmesi gerekti.
İçinden yoldan çıkmak gelmedi mi? Geldi…
“Bir kere çuvalı delsem ne olur ki bir şey olmaz.” diye düşünmedi mi? Düşündü…
Aldığı karardan vazgeçmek istemedi mi? İstedi…
Buna rağmen kendine verdiği sözden caymadı. Yolundan sapmadı. İnsanlara, cazip tekliflere kulak asmadı. Yönünü belirledi, yolunu çizdi. Şimdilik sadece paket ürün yememekti meselesi…
Ama kim bilir belki bir gün, neden olmasın ki!
Bu yol, yemek sonrası tatlı yerine bir adet yeşil elma yemeye kadar varacaktı…
&
" Milyarlarca insan içinde,
'bir' kişinin ne önemi olabilir ki?
Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun! "
Kaleminize sağlık, yeşil ekşi elma ne de güzeldir 😊
YanıtlaSilKüçük adımlar çok kıymetli!
YanıtlaSilelinize saglik. okumasi cok keyifliydi :)
YanıtlaSilNeden olmasın ki! Yeter ki başlayıversin insan....
YanıtlaSilinsanın aldığı kararda net olması ne kadar büyük bir konfor. hele hele bir karar aldıktan sonra hangi engellerle karşılaşacağını öngörmesi ve bununla ilgili çözümlerinin olması daha da büyük bir konfor. kaleminize sağlık, çok güzel bir yazı olmuş.
YanıtlaSilBeslenme hem fiziksel hem zihinsel olarak insanı tahmin ettiğimizden çok etkiliyor... Teşekkürler:)
YanıtlaSilBütün mesele o çuvalı delmek ve bu hamleyi küçük görmemek
YanıtlaSilİç sesler ne de güzel anlatılmış… netlikle aşılmayacak engel yok… iç seslerimizi netleştirmek dileğiyle 🌱
YanıtlaSilGerçek karar👏😊
YanıtlaSilNetlik tüm oyunları bozar :)
YanıtlaSilBir zarardan sakınmaya başlamak aynı zamanda faydaya yaklaştırıyor. Emeğinize sağlık ne güzel yazmışsınız.
YanıtlaSil“Bir kere çuvalı delsem ne olur ki bir şey olmaz.” Hayatımızda da herşey böyle başlamıyor mu? bir kereden bir şey olmaz... Kaleminize sağlık.
YanıtlaSilVazgeçebilir olmak çok kıymetli 🌸 emeğinize sağlık teşekkürler 🌸
YanıtlaSilBir kereden çok şey olur; bir işe başlarken de faydasız bir şeyden vazgeçerken de...
YanıtlaSil